ಕವಿತೆ: ಬತ್ತಿದ‌ ಆ ಒರತೆ

 

ಬತ್ತಿದ ಆ ಒರತೆ!

ಮುಕ್ತಿಧಾಮಕೆ ತೆರಳಿದ ಒಡನೆ   ನಾಡಿನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಚೇತನ!!

ಜ್ಯೇಷ್ಠ ಮಾಸದ ಚೌತಿಯ ದಿನದಿ, ದಿವ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿಯ ರೋಧನ!

ಅಂಬರ ನೊಂದು, ಕಂಬನಿಗರೆದು, ಮೊರೆದು ಗೋಳಾಡುತಿದೆ

ಭೂರಮೆ ನೆನೆದು, ನೆಲ-ಮಲೆ ಕುಸಿದು, ಜೀವ ಹೋಳಾಗುತಿದೆ!

ಕಾವ್ಯ ಕುಸುಮಕೆ ಕೂಡದೆ ಕಂಪು, ಉಸಿರು ಬಿಗಿದಾಗುತಿದೆ

ಭಾವದೊರತೆಗೆ ಕಾಣದೆ ಹರಿವು, ಮೌನವೆ ಮಾತಾಗುತಿದೆ  

ಮೂಕ ವೇದನೆ ತಾಳದ ಪ್ರೀತಿ, ಕವಿಯ ಹಾಡಾಗುತಿದೆ

ಗಾನಾಮೃತದಿ ಅಂತಿಮ ನಮನ, ಜಗದ ಧ್ವನಿಯಾಗುತಿದೆ

ಭಕ್ತಿ ಪರಾಗ, ರಾಗ-ವಿರಾಗ,  ಎಲ್ಲಾ ರಸವಾಗುತಿದೆ

ಯುಕ್ತ ವಿಚಾರ, ಮುಕ್ತಾಚಾರ

ಜೀವ ಹಗುರಾಗುತಿದೆ!   

ರಚನೆ: 'ಸಂತ' (ಸ.ಗು ಸಂತೋಷ್)

ತಾರೀಖು: ೩೧/೦೫/೨೦೨೫

ಪ್ರೇರಣೆ: ಹೆಚ್.ಎಸ್.ವಿ ಅವರ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆಯ ಸಂದರ್ಭ